Shqipëria zyrtarisht Republika e Shqipërisë është një vend në Evropën Juglindore. Ndodhet në Detin Adriatik dhe Jon brenda Detit Mesdhe dhe ndan kufijtë tokësorë me Malin e Zi në veriperëndim, Kosovën në verilindje, Maqedoninë e Veriut në lindje, Greqinë në jug; dhe kufijtë detarë me Greqinë, Malin e Zi dhe Italinë në perëndim. Tirana është kryeqyteti dhe qyteti më i madh, i ndjekur nga Durrësi, Vlora dhe Shkodra.
Në fillim të mijëvjeçarit të tretë para Krishtit, një popullsi indoeuropiane u krijua në atë zonë dhe si rezultat i bashkimit, u krijua një popullsi që ruajti karakteristikat specifike kulturore dhe gjuhësore në Gadishullin Ballkanik (fisi pellazgë). Midis mijëvjeçarit të dytë dhe shekullit të parë para Krishtit, u themelua popullsia ilire. Ashtu si grekët, ilirët arritën të ruanin gjuhën dhe traditat e tyre pavarësisht nga pushtimi romak.
Shqipëria konsiderohet si një nga rajonet me gjurmët më të lashta të popullsisë në Ballkan dhe Evropë. Janë pikërisht dëshmitë e gjetjeve të shumta arkeologjike në pjesë të ndryshme të rajoneve shqiptare, si ato të Lepenicës në Vlorë, Trenit në Korçë, Xara në Sarandë, pranë Shkodrës në Selcë, Mali i Dajtit, Prizren etj., që dëshmojnë për gjurmët e popullsisë së lashtë në territorin shqiptar. Duke studiuar këto objekte arkeologjike, është vërtetuar se vendbanimet e para shqiptare kanë filluar të banohen në mes të periudhës paleolitike (100,000 deri në 40,000 vjet para Krishtit).
Popullsia indo-evropiane u vendos këtu në fillim të mijëvjeçarit III para Krishtit. Si rezultat i këtij bashkimi, u krijua një popullsi e re në Gadishullin Ballkanik (pellazgët), e cila ruajti karakteristikat specifike kulturore dhe gjuhësore. Kjo popullsi e lashtë u bënë paraardhësit e ilirëve midis Mijëvjeçarit II dhe shekullit I para erës sonë. Pas rënies së saj në vitin 30 para Krishtit, dhe në fund të tre luftërave iliro-romake, Iliria ra nën kontrollin e këtyre të fundit. Pas ndarjes së Perandorisë Romake (395 para Krishtit), Iliria u bë pjesë e Perandorisë Bizantine.